2016, ik neem afscheid van je. Voorgoed. Jij hebt je tijd maximaal benut en ik ben je absoluut dankbaar voor wat je hebt betekend en gebracht! Je vertrekt zo snel als je gekomen bent en terugkijkend op jou kan ik mij eigenlijk niet voorstellen dat er maar liefst twaalf maanden, vier seizoenen en vijf verjaardagen voorbij zijn.

Het ging allemaal vanzelf; we hebben genoten van het voorjaar, vierden feest in de zomer, doorstonden de stormen van de herfst en zoeken nu de warmte bij elkaar in de winter. En ook zijn we alle vijf weer een jaar ouder geworden, hoewel papa en mama misschien wel vijf jaar ; ) maar in elk geval was het verjaren ons gegund. Ouder worden in goede gezondheid, dat is tegenwoordig bijna niet meer vanzelfsprekend. We zijn er dankbaar voor. Terwijl anderen dit jaar vervelend en soms niet te bevatten nieuws hebben moeten verwerken, stappen wij alle vijf in goede gezondheid over naar het nieuwe jaar!

2016: Een jaar waarin we verdriet hebben gekend, onverwachts groot verdriet waar wij als gezin mee hebben moeten dealen en wat nog steeds een plek moet krijgen. Verdriet dat je niet aan ziet komen, wat je overvalt als een bom die alles in je lam legt. Verdriet waarmee je niets anders kan dan het omarmen, doorleven, een plek geven en op een andere manier proberen ‘vast te houden’. Het jaar waarin onze ondernemende peuter zijn eerste stapjes zette op de dag die nu voor ons vooral als ‘de dag van overlijden’ betekenis heeft. Een papa in rouw en een mama die niet altijd goed weet hoe daarmee om te gaan. Als je zelf ouder bent dan krijgen je eigen ouders een andere betekenis in het leven. Eigenlijk een tweede betekenis want naast ouders worden zij ook een opa en oma. Een bijzondere rol die maakt dat bij verlies van je eigen vader of moeder je ook te maken krijgt met het verdriet van een kind. Een kind dat huilt omdat jij als ouder verdriet hebt maar ook een kind dat huilt om het eigen verlies … opa … hij is niet meer bij ons maar wel in ons hart en dat raken we nooit meer kwijt.

15782607_1384513551582229_928311594_n

2016: Een jaar waarin onze dreumes peuter werd en grote stappen, letterlijk, zette in zijn ontwikkeling. Ineens werden wij geconfronteerd met een mensje met een heel eigen willetje en karakter. Heerlijk maar laten we vooral eerlijk zijn tijdens deze terugblik op 2016; ook onwijs pittig soms want dat willetje komt met de nodige decibellen! En dan de twee dames van het huis; Bloem en Lenthe, echte zussen die nu met hun zeven en tien jaar een steeds hechtere band krijgen maar ook bij elkaar de grenzen durven opzoeken en heel soms daar ook ‘lekker’ overheen gaan. Kibbelen, yep, dat is het goede woord, dat doen zussen en uit ervaring weet ik dat dat ook weer overgaat, hallelujaaaaa! Hoewel de meiden halfzusjes zijn, merken wij dat eigenlijk niet. Hun liefde zit diep, is net zo 100% natuurlijk als bij volle zussen en het gemis als het gezin niet compleet is, is groot! Met een tiener zus is het toch net even anders spelen en emoties delen dan met je — ik laat mij niets wijs maken want anders zet ik een keel op of smijt ik met wat ik op dat moment voorhanden heb — puberende peuterbroertje! Maar los van de soms zeer aanwezige karaktertjes zijn het alle drie schatjes, heerlijke kinderen die in veel op elkaar lijken en in veel opzichten ook juist niet. Het is een mooi stel zo bij elkaar en hoewel ik het nog moeilijk vind dat die ‘dikke buik’ er nooit meer gaat komen, waardeer ik enorm dat ik mij zo af en toe ook ouder van drie fantastische kinderen mag voelen. Een rol waarvan ik in het begin te veel verwachtte, op een spastische manier er vorm aan probeerde te geven en snel teleurgesteld was als waardering, erkenning of begrip uitbleven. 2016 heeft mij nog meer geleerd dit allemaal niet te willen, niets na te streven maar vooral te doen en voelen vanuit mijn basisgevoel. Datzelfde basisgevoel ‘spreek’ ik ook aan in de zorg voor mijn eigen kinderen en dat heeft mij geleerd dat het altijd goed is, niet perfect of 200% maar gewoon goed, absoluut goed genoeg!

15822231_1384512314915686_1617223678_n

2016: Het jaar waarin ik een ‘gevecht’ begon, een gevecht om erkenning. Chronisch ziek zijn is een absolute ruis in je dagelijkse leven maar ook in het leven van je partner en kinderen. Het meest lastige is dat de ziekte zich niet goed laat grijpen, noch voorspellen, noch begrijpen. Als artsen al niet goed weten wat de oorzaak en dus een mogelijke remedie is, hoe kun je dan als moeder je chronische ziekte volledig accepteren? Dit afgelopen jaar ben ik helaas niet heel veel verder gekomen met mij beter voelen, eigenlijk waren de dalen soms dieper en pieken waren er niet veel. Maar het is goed, ik merk dat ik het steeds beter leer accepteren omdat ik juist zo rijk ben met wat ik allemaal wel heb. Ik moet alleen nog leren meer te doseren en balans te vinden in dingen die ik wel kan en doe. Het enige wat op dit moment energie slurpt zijn mensen die op basis van wat algemene lijstjes en tabellen de rekensom maken dat je helemaal niet ziek bent! Echt? Wow, dus ik ben helemaal niet ziek, het is allemaal maar een droom? Die pijnen en oververmoeidheid die ik al jaren heb, horen helemaal niet bij mij? Jeetje had iemand dat niet eerder kunnen zeggen? Ik was heel graag tien jaar geleden al ontwaakt …

15822025_1384512328249018_1752490748_n

2016, het jaar van Mamaisthuis

2016: Het jaar waarin is gebleken dat er draagkracht is voor een blog zoals mamaisthuis. Een jaar waarin we steeds meer vorm hebben gegeven aan iets dat voor mij als afleiding begon van het ongewild thuiszitten en het gemis aan collega’s en is uitgegroeid tot iets veel groters dan dat! Mamaisthuis is enorm gegroeid en dat hebben jullie gedaan, door alle trouwe volgers heb ik vertrouwen gekregen in de blog en durfde ik ook steeds meer van mijzelf te laten zien. Want dat is en blijft wat ik met mamaisthuis wil: een plek creëren waar mensen zichzelf mogen zijn en daar in alle kwetsbaarheid over kunnen vertellen. 2016 was in alles het jaar van kwetsbaarheid! Ik had van te voren niet kunnen bedenken dat openheid en kwetsbaar opstellen zoveel moois zou opleveren. Zoveel lieve mensen die mij het vertrouwen gaven hun diepste emoties op papier te zetten, die het aandurfden om zich van hun meest kwetsbare kant te laten zien. Zoveel mensen die met al hun prachtige verhalen mamaisthuis hebben laten groeien als de plek op het internet waar we onwijs dankbaar voor zijn!

2016: Het jaar waarin ik voor het eerst mijn eigen eetstoornisverleden opschreef en de rauwe en pure emoties de vrije loop liet. Een verleden waar ik niet trots op maar in zekere zin wel dankbaar voor ben omdat ik weet dat ik nooit meer zo diep hoef te zinken omdat de gezonde basis — houden van jezelf — bij mij met het moederschap is gekomen. Ik ben ontzettend dankbaar voor de bladen, vandaag kreeg ik de Margriet binnen, die mijn verhaal omarmd hebben en het wilden publiceren. Dankbaar voor de mensen die mij mailden met hun eigen eetstoornisverhaal omdat ze van zich af wilden schrijven en dankbaar voor al die lieve mensen die begrepen waarom ik mijn kwetsbaarheid heb getoond. And last but not least: dankjewel lief, voor jouw onvoorwaardelijke steun privé en alles wat je voor mamaisthuis doet omdat jij gelooft in mij en in mijn passie!

2016: Je was mooi en overweldigend op alle gebieden. Je was puur, verdrietig maar absoluut heel waardevol. Je was het jaar waarin we enthousiaste gastbloggers verwelkomden. Vier dames waar we in het nieuwe jaar nog veel moois van zullen gaan lezen. Sanne, Anne, Bianca en Isa, bedankt voor 2016, tot ziens in het nieuwe jaar!

new-years-eve-1877407_960_720

2017: Here we come, we zijn er klaar voor en hebben er zin in! Lieve mensen, bedankt voor alle mooie verhalen, voor het enthousiaste lezen en alle input. Bedankt voor het vertrouwen en de waanzinnige groei, bedankt namens mamaisthuis!

Een heerlijk en gezellig uiteinde gewenst en maak er een fantastisch en sparkling 2017 van!

Veel liefs! <3

Lees ook: Als er over gepraat wordt dan …