Vorig jaar mei kochten we een fijn nieuw huis. Een woning waar we nog ruim een jaar op moesten maar dat was oke. Dat we een heel jaar zouden kunnen gaan toeleven naar deze nieuwe woonomgeving gaf rust.
Het trekt een wissel
We hadden immers alle tijd en konden onze energie zo goed verdelen tussen ‘het huis’, het gezin, werk en studie. Dat de aanloop naar de verhuizing zo anders zou zijn — we in de maanden daarvoor zo veel op ons bordje zouden krijgen — hadden we uiteraard niet kunnen bedenken. De aanrijding, de lange revalidatie, de Corona-crisis; hoe bizar is dit jaar wel niet! Ondanks dat we veerkracht hebben als gezin, we positief blijven, trekt het wel een wissel. Soms is het gewoon genoeg. Hoe graag je ook wilt, hoe tof alle positieve dingen ook zijn, de negatieve dingen vragen ook aandacht en kosten energie.
Net iets minder easy
Zo hebben we ten aanzien van het huis andere keuzes gemaakt dan in eerste instantie het plan was. Renoveren en grote aanpassingen doen hadden we niet direct in de planning staan maar door de revalidatie hebben we besloten toch direct goed door te pakken zodat we daarna tot rust kunnen komen. En wat is het gaaf om zo’n proces mee te maken. Om al je ideeën en plannen verwezenlijkt te zien worden! Maar de keerzijde is dat je daardoor ook heel veel moet beslissen. Je constant in je hoofd bezig bent met dingen afwegen, wat wel en wat niet. Wat doen we nu en wat doen we later. En in deze Corona-tijd is het klussen met vakmannen, een verhuizing met verhuizers ook anders. Het is net iets minder easy dan zoals het ‘oude normaal’ was.
Een blij en dankbaar hoofd
Vanwege mijn been probeer ik mij vooral te richten op de communicatie rondom de klussen, de planning en het inpakken van de inboedel in ons huidige huis. Nu we bijna over gaan — aanstaande maandag is het zover — merk ik hoeveel deze afgelopen weken van mij gevraagd hebben. Laat ik het zo zeggen; ik heb een heel blij en dankbaar hoofd want wat is het allemaal mooi geworden, maar een doodmoe en pijnlijk lichaam. Verhuizen met kinderen in een tijd van revalideren is toch echt niet te vergelijken met alle verhuizingen die ik hiervoor deed.
Steeds weer afhankelijk zijn
De afgelopen weken heb ik vaak een nieuw artikel willen schrijven, maar het lukte niet. Mijn hoofd is te vol met waar mijn leven nu mee gevuld is. Nu had ik ook nooit een beeld van de impact van PTSS maar weet nu wel hoe slopend dat is. Vooral het niet even zelf naar huis kunnen gaan om even de vorderingen te zien tijdens de verbouwing. Niet zelf er op uit kunnen om wat aankopen te doen voor het nieuwe huis. Het steeds weer afhankelijk zijn, het past zo niet bij mij. Als alles achter de rug is ga ik knallen met revalideren om mijn vrijheid weer terug te krijgen.
Maar eerst aankomende maandag. De dag waarop wij als gezin verhuizen maar ook eindelijk na lange tijd het verhoor van L. zal plaatsvinden. Negen maanden heb ik er naar uitgekeken. Duidelijkheid krijgen en dingen kunnen afsluiten. Het wordt een bijzondere dag … maandag! En hoe dan ook de dag van een nieuw begin!
Voor nu: geniet van het mooie weer en blijf gezond.
Geef een reactie