Tijdens de autorit naar het ziekenhuis dacht ik niet meer aan embryo’s, maar alleen nog maar aan een toilet. Jééééé wat moest ik plassen! De instructie was dat ik een kwartier voor vertrek driekwart liter water achterover moest slaan, in de auto moest stappen en niet meer mocht plassen tot de terugplaatsing achter de rug was.

Wat een marteling. Erger nog dan de drie puncties bij elkaar, als je het mij vraagt. Uiteraard liep het ziekenhuis ook nog uit op schema, niet te doen om zolang niet te mogen plassen. Op een gegeven moment ben ik naar de balie gehupst en heb bijna gesmeekt of ik echt niet een beetje mocht plassen. Nee dus.

Vrijdag 18 november 2016

Eindelijk mochten we weer de behandelkamer in. Na het dubbelchecken van onze namen kwam daar de laborante binnen met ons magische buisje … Onzichtbaar voor onze ogen, maar al groot in onze hoop en in ons hart.

Ik vond het wel een heel vreemde gewaarwording om, onder echogeleiding, deze twee kleine hoopjes cel hun plek te zien vinden van het steriele lab-buisje naar mijn hunkerende buik.

En toen mocht ik naar het toilet, eindelijk! Voordat ik ging, vroeg ik nog stamelend aan de fertiliteitsarts of ik dan de embryo’s niet uit zou plassen. Je weet maar nooit toch, gevoelsmatig zou het kunnen. Al weet ik natuurlijk ook wel dat het niet echt kan, het zou toch zonde zijn. Zoveel moeite en dan twee emmy’s in de pot!

Scorebord-lievend als ik ben, heb ik de gynaecoloog nog wel even gevraagd naar de kwaliteit van onze mini’s. Ze kwamen heel redelijk uit de bus, met een bepaald cijfer dat ik door de stress alweer vergeten ben. Geen AA kwaliteit, maar dat hoeft blijkbaar ook helemaal niet om ze aan te laten slaan. Daarvoor is toch de X-factor nodig, die een embryo van mindere scores ook kan hebben. Het grijze-muis-achtige meisje met piekhaar dat uiteindelijk Idols wint, zoiets.

Met een gevulde buik en vol verwachting kloppende hartjes reden we voorzichtig naar huis. Want ook met die hobbels weet je maar nooit, toch?!

Zaterdag 26 november 2016

Wachten. Topsport. De eerste week van ‘Het Grote Wachten’ ging nog wel. Ik zat nog in een flow van de behandeling, moest bijkomen van al het gespuit, ge-echo, gestress, geprik en gepor. Mijn door hormonen opgestookte lijf moest landen en tot rust komen. Wat een beetje lastig ging, want na de terugplaatsing was het tijd voor de gehate Utrogestan-bolletjes. Drie maal per dag twee opsteekbolletjes. En dat zijn niet mijn beste vrienden. Qua hormonen en qua zooi, want de helft komt er onverrichterzake ook weer uit.

De tweede wachtweek was heel moeilijk. Hoe ik ook afleiding probeerde te vinden; in werken, wat fijns voor mezelf doen, mijn kinderen … ik kon maar aan één ding denken. Hoe zou het met ze zijn, daarbinnen? Ik voelde me toch al een ieniemienie klein beetje zwanger, tenslotte waren er toch twee kleine reizigers aan boord. De angst sloeg genadeloos toe. Ik had het me nog zo voorgenomen, geen gezoek op internet en dat soort dingen. Maar ik kon er niks aan doen dat ik avonden op de bank Google zat te bestoken met zoektermen als ‘geen-top-embryo-toch-zwanger’, ‘hoe-lang-na-terugplaatsing-positieve-test’ en meer van dat soort combinaties. Ik dwaalde over fora, las allerlei informatie die ik helemaal niet wilde weten, en kon de tijd wel wegkijken. Ik probeerde mijn lijf uit te lezen, mezelf te scannen op vleugjes van zwangerschapssymptomen. Ik hoopte mezelf misselijk. De door het ziekenhuis vastgestelde testdag zou vrijdag 2 december pas zijn. Ik beloofde mezelf dat ik heus wel een dag daarvoor al zou kunnen testen, en haalde alvast een testje in huis. Dat zou toch een mooi sinterklaascadeau zijn …

Heel veel tijd om te piekeren was er niet, daar is mijn leven net iets te druk voor. Deze zaterdag stond een groot ballet optreden van onze oudste dochter op het programma, waarbij ik de hele dag zou assisteren achter de schermen. Doodmoe kwamen we ’s avonds thuis uit het theater. Hakken uitgeschopt, jurkje uit en pyjama aan. Op het toilet hapte ik even naar lucht. Bruinverlies. Dat had ik niet verwacht … het zou toch niet einde oefening zijn? Nee toch? Mijn hoofd maakte een snelle rekensom en kwam erop uit dat het ook best wat innestelingsbloed zou kunnen zijn. Het was tenslotte dag acht na de terugplaatsing. Bij een eerdere zwangerschap had ik ook innestelingsbloed gehad, dat was precies zo. Ik kon niet meer dan afwachten welke kant het op zou gaan.

Zwanger470+BREED

Dinsdag 29 november 2016

De dagen erna bleef het bij heel licht, minuscuul weinig bruinverlies. We waren hoopvol. Natuurlijk was het een innestelingsbloeding, anders was het allang erger doorgebroken. Zachtjes verstreken de dagen. Tot ik dinsdagochtend naar het toilet ging, en aan het sprookje van innestelingsbloed abrupt een heel heftig einde kwam. Ik was gewoon ongesteld geworden. Drie dagen voor mijn testdag. Tegen beter weten in heb ik nog een zwangerschapstest gedaan, maar mijn instinct vertelde me al dat het voorbij was. En toen was er leegte. Stil verdriet, van binnen schreeuwend van ellende. Wat deed het pijn …

In een waas heb ik de IVF verpleegkundige gebeld en haar op de hoogte gebracht. Ik vroeg heel praktisch naar de verdere gang van zaken. Ik wist dat we nu een maand zouden moeten wachten in het traject, om mijn lichaam rust te geven. Daar had ik, hoe naïef, niet op gerekend. Mijn overlevingspiloot wilde doorvliegen, door naar de volgende poging. Brokstukken bij elkaar rapen en weer verder. Knal! Welkom terug in de werkelijkheid. De eerstvolgende plek voor ons voor een nieuwe poging, een nieuwe punctie, zal zijn in week 12 van 2017.

Nu is het stil. Ik sta op survivalstand en ga door. Ik moet wel. Langzaam hervind ik mijn kracht en mijn doel. De liefde van en voor mijn maatje, mijn vriendje, trekt me erdoorheen. Onze geweldige meiden zijn onze lichtpuntjes.

Het komt wel goed. Vast wel.

Tot de volgende keer, Monique

Lees ook: Groot verlangen naar een derde kindje. 

-We hebben uit alle aanmeldingen op onze oproep ‘IVF gastblogger’ voor Monique gekozen. Ondanks dat zij niet herkenbaar in beeld wil, willen we haar een kans geven haar verhaal te doen om eigen emoties een plek te kunnen geven maar ook om anderen met haar heldere en eerlijke verhaal te informeren-