Moniques IVF traject: het echte werk gaat beginnen!

Vandaag, dinsdag 1 november, staat er weer een afspraak op de fertiliteitspoli op de planning: aan het einde van de middag zal de uitgangsecho gemaakt worden. Het voelt als het startschot van het “echte” traject.

Na de intake, die twee maanden geleden was, heb ik een medicatieschema en bijbehorende voorraad pillen en spuiten meegekregen. Tot vandaag heb ik even geen ziekenhuis meer gezien; het slikken van de pil, het beginnen met de decapeptyl en drie dagen later het stoppen met de pil doe je gewoon zelf. Ook wel even fijn, die ziekenhuispauze. Het is toch altijd een heel gestunt met mijn agenda om de afspraken in het drukke schema gepropt te krijgen.

Dertien dagen heb ik nu alleen decapeptyl gespoten. Na drie dagen spuiten mocht de pil de prullenbak in en bleef ik onthormoond achter. Van de lijst bijwerkingen kreeg ik een beetje de kriebels, dus die heb ik maar gauw weggestopt. Ik had sowieso niet zoveel zin om me te focussen op wat-misschien-zou-kunnen. Dus met frisse moed prikte ik iedere morgen een koude ampul decapeptyl in mijn warme buik … iedere prik een stapje dichterbij het uiteindelijke doel. Het spuiten zelf doet me niks eigenlijk, het is niet pijnlijk, hooguit een beetje vervelend omdat de naalden nogal stroef zijn, en je ze daardoor soms een beetje in je buik moet “schroeven”.

Op dag 1 van de decapeptyl had ik al opvliegers en flinke huiduitslag op mijn armen. Toch maar even de IVF verpleegkundige gebeld, ik vond het wel erg snel en had dit nog helemaal niet verwacht. Zij vind het ook wel een snelle reactie, maar “alles kan”. Doorspuiten dus maar. Die opvliegers zijn wel een rare gewaarwording. Te pas en te onpas krijg ik een knalrood hoofd, zo warm dat de damp er bijna vanaf slaat. Zo vlug als ze komen, zo vlug gaan ze meestal ook weer weg. De huiduitslag is na 2 dagen weggetrokken. Nu is er alleen nog een constante vermoeidheid en aan het einde van de middag krijg ik hoofdpijn. Ik vind het wel te doen en kan mijn dagelijks leventje er ook gewoon naast doen. Werken, de kinderen verzorgen, taxirijden naar alle clubjes, het huishouden … het lukt allemaal, hetzij met een zoemende vermoeidheid op de achtergrond. Ik ben blij met de afleiding. Te veel over de naderende IVF nadenken wil ik vermijden, omdat ik er anders over ga lopen piekeren en allerlei wat-als-scenario’s ga bedenken.

Na een bewogen werkdag en het van school plukken van de meiden moet ik snel door naar de fertiliteitspoli. Mijn jongste dame van 5 moet even mee, terwijl de oudste bij een vriendinnetje speelt. Eenmaal in de wachtkamer krijg ik toch de zenuwen … als het er maar goed uitziet … wat als dat niet zo is … Je wordt er steeds zo met je neus op gedrukt dat ieder stapje in dit proces zo cruciaal is. Ieder radartje moet meedraaien in het wonderlijke maar ook onvoorspelbare pad naar een baby.

Groot is mijn opluchting bij het zien van de echo. De baarmoeder ziet er rustig uit, en eierstokken zonder gekkigheid. Voorzichtig maakt de fertiliteitsarts al een inschatting van het aantal follikels dat klaarligt voor deze ronde: het zijn er 6 of 7. Ze mikken op een aantal tussen 8 en 12. Te weinig wil je niet, omdat met de punctie ook een van de drie vergoede IVF behandelingen verdwijnt. Puncteren met 1 of 2 follikels maakt de kans te klein dat daaruit goede eicellen komen die ook bevrucht zullen worden. Bij teveel follikels loop je weer het risico dat de poging voortijdig wordt afgebroken door overstimulatie. Mijn 6 tot 7 follikeltjes die in de ready-position liggen, stemmen de gynaecoloog tevreden.

Mijn AMH waarde, een graadmeter voor mijn ovariële reserve, blijkt ook prima te zijn voor mijn leeftijd. Het komt mooi overeen met wat we op de echo zien.

Met een nieuw recept in mijn tas gaan we vlug naar de apotheek. Vanaf morgen ga ik naast de decapeptyl (wat mijn eigen hormonale invloed blijft onderdrukken), ook Gonal F spuiten. In mijn geval in de “hoge” startdosering van 225 eenheden per dag. Dit zorgt dan weer voor de rijping van de follikels. Het echte werk gaat beginnen!

Woensdag 9 november 2016

Ik begin er inmiddels al aardig als een speldenkussen uit te zien. Mijn buik is bespikkeld met allemaal kleine spuitplekjes. De Gonal F heeft de opvliegers gelukkig wat wind uit de zeilen genomen. De ergste hekserige trekjes, huilbuien uit het niets, driftige uitschieters richting manlief (sorry mop, zijn de hormonen) en paniekbuien lijken ook wat naar de achtergrond verschoven nu ik me weer mag laven aan de good old vrouwelijke hormonen. Die injecteer ik mezelf elke ochtend met een superhandige pen. Wel heb ik nog steeds, en ook wel steeds meer, last van hoofdpijn.

Na 7 dagen Gonal F gaan we vandaag bekijken wat de follikelstand is op de echo. Iedere keer als we wachten tot het echobeeld duidelijk genoeg is, kapsel ik mezelf in een beschermend harnas; tegen teleurstellingen. Het is me al te vaak gebeurd dat mijn ogen vol hoop over het scherm vlogen, om vervolgens een klap in mijn gezicht te krijgen. Ik bereid me er dus op voor dat het niet oké is, dat de gynaecoloog zal zeggen, sorry mevrouw, maar ik zie er geeneen meer. Maar hoera! In mijn rechter eierstok zitten twee groeierdjes, en aan de linkerkant zelfs 6! De follikels zijn allemaal nog niet zo groot, wat ook wel te verwachten was na pas 7 dagen stimuleren. Ze meten tussen 8 en 11 millimeter. Het kan nog alle kanten op; misschien stoppen er een paar met groeien, misschien komen er nog een paar bij… We zullen het zien. Overmorgen weer terug voor de volgende echo want nu wordt het spannend!

Vrijdag 11 november 2016

Vandaag gaan we samen naar het ziekenhuis. Wat heel fijn is, want ik ben wel een beetje erg zenuwachtig nu. Samen naar alle afspraken gaan lukt helaas lang niet altijd, omdat mijn partner ver weg werkt en doordeweeks ook niet thuis is. Ik zit aan een stuk door te ratelen in de wachtkamer over allerlei onbenullige dingen.

Bij het zien van mijn rechterkant voel ik de bijna vertrouwde zakker in mijn maag van teleurstelling. Er zitten maar 2 follikels, waarvan eentje nog heel klein (8 mm) en de andere ook nog aan de kleine kant (10 mm).

De linkerkant was gelukkig wel on my side. Daar zaten duidelijk 6 grotere follikels, samen op een kluitje. De echoscopiste pakte er een soort sjoel-scoringslijst bij en begon te turven … 1 van 10 mm, 1 van 11 mm, 1 van 13 mm, 2 van 14 mm en 1 van 15 mm. Nu begint het betere reken- en inschattingswerk. Follikels groeien per dag zo’n 1-2 mm. De punctie willen ze doen bij follikels van 17 tot 25 mm. Dus de uitdaging is nu om zoveel mogelijk follikels in de ideale zone te brengen om zo goed mogelijk te kunnen oogsten bij de punctie. Het is een soort paardenrace. Of de Tour, zoals mijn partner het wat beeldender zei. Ga je voor de koploper … of laat je die zich losmaken en ga je voor het peloton wat erachteraan komt?

Al met al staat de telling nog steeds op 6 tot 7 follikels. Het kleintje van 8 mm zal waarschijnlijk te ver achterblijven tegen de tijd van de punctie. Dat was goed en prima. De echoscopiste benadrukte nog dat MEER niet altijd BETER betekende. Dit waarschijnlijk naar aanleiding van mijn ietwat teleurgestelde blik bij “maar” 6 of 7 follikels. Mijn hoofd draaide gelijk weer overuren. Uit die follikels die gepuncteerd worden, moet nog maar eerst een goede eicel zien te komen (wat niet altijd zo is). En daaruit moet weer een bevruchting komen (wat niet altijd zo is). En dan moet de terugplaatsing nog goed gaan (wat niet altijd zo is). Dadelijk hou ik niks over! Dan klinkt 6 of 7 ineens weer als heel weinig. Ik hoor en lees vrouwen om me heen die wel 16 of 20 follikels hadden, met een heleboel eicellen erin, en een hoop bevruchtingen, een diepvries vol cryo’s. In de auto barst ik in huilen uit. Getver, die onzekerheid ook! Helemaal niks voor mij, maar nu moet ik het er maar mee doen.

Komende maandag weer een echo om te kijken hoe ze groeien. En dan zal in de loop van de week wel de punctie volgen. Ik probeer er nog maar niet te veel aan te denken en in het moment te leven. Het gaat allemaal zo vlug nu! Het is een bizar gek idee dat ik over een week rondloop met een teruggeplaatst embryootje aan boord … hoop ik dan …

Tot de volgende keer, Monique

Lees ook: Pril leven op een petrisschaaltje. 

-We hebben uit alle aanmeldingen op onze oproep ‘IVF gastblogger’ voor Monique gekozen. Ondanks dat zij niet herkenbaar in beeld wil, willen we haar een kans geven haar verhaal te doen om eigen emoties een plek te kunnen geven maar ook om anderen met haar heldere en eerlijke verhaal te informeren-