Maandag 14 november. Vandaag staat er weer een ritje naar het ziekenhuis op onze agenda. Dit keer om te zien hoe mijn groeiende follikeltjes zich het afgelopen weekend gedragen hebben. Aan mijn buik te voelen, wordt het tijd om die eieren te gaan leggen. 

Pff … ik voel me zo opgeblazen, loop de hele dag met een vage druk in mijn onderbuik rond en begin de hormonen een beetje zat te worden. Op de echo is te zien dat de Gonal F injecties mijn ‘meiden’ nog een mooi zetje in de rug hebben gegeven het afgelopen weekend. Ongeveer acht follikels liggen klaar voor de start. De echoscopiste meldt ons dat die woensdag de punctie zal zijn. Ik ben opgelucht. Fijn dat ik me nu kan richten op een dag en een tijdstip, dat ik weet waar ik voor nu aan toe ben. In de periode van de follikelgroei vond ik het zo lastig om dingen te plannen, ik wist immers niet hoe het steeds zou verlopen na een echo. Best vervelend als je van structuur en planning bent!

Op maandagavond spuit ik de Pregnyl in mijn inmiddels gehavende buik. Dit om de follikels nog een laatste duw in de goede richting te geven, zodat over precies zesendertig uur de punctie kan plaatsvinden. Het wordt nu wel heel echt zo.

Zwanger470+BREED

Woensdag 16 november 2016

Ik ben niet zenuwachtig voor de punctie maar wel enorm hyper. De medicatie die ik door de IVF verpleegkundige ingespoten krijg, is daarom meer dan welkom. Een tikkeltje wiebelig en in een warme waas van sedatie kom ik op de punctiezaal terecht. Door de medicatie kan ik me niet alles even helder meer herinneren. Wat ik nogal gek vond, was dat we op een zaal lagen met een stuk of vijf dames, slechts van elkaar gescheiden door een dun ziekenhuisgordijntje. Het voelde als een legbatterij, zoiets.

We maken een praatje met de koppels die voor en na ons aan de beurt zijn. Het is fijn en voor ons erg welkom om even wat ervaringen te kunnen delen. Wel bizar ook, om te merken dat deze wildvreemde vrouwen met wie ik op dat moment alleen onze kinderwens en blauw ziekenhuisponnetje gemeen heb, zo goed begrijpen waar je doorheen gaat. Dat confronteert je ook wel met de eenzaamheid van het hele IVF traject. Want dat is het; een heftig en eenzaam traject.

Onze mannen maken ietwat schaapachtig één voor één de gang naar ‘het kamertje’, hun potje stevig in de vuist geklemd. We moeten erom giechelen; thuis zijn er al heel wat vunzige grappen voorbij gevlogen over dat onderwerp. Mijn gegrinnik verstomt als ik achter een van de gordijntjes, dat al die tijd gesloten is gebleven, gesnik hoor. Ik kan er niks aan doen dat ik het gesprek opvang, had het liever niet willen horen … Mijn buurvrouw kreeg de analyse van haar aangeprikte follikels te horen; er bleken geen bruikbare eicellen in te zitten en dus eindigt het IVF traject voor haar hier. Ik kon wel meehuilen, ik voelde zo met haar mee, zo verdrietig!

Maar toen was ik ineens aan de beurt. De hele punctie is me reuze meegevallen. Het aanprikken van de follikels verliep soepel en zonder al te veel pijn. Eitje dus. Voor ik het wist, was het ook achter de rug, en kon ik terug naar mijn plek achter het blauwe gordijntje. Daar mochten we wachten op de resultaten vanuit het lab … en serieus, dan duurt dat half uurtje wachten ineens wel heel erg lang. Onze verpleegkundige piepte ineens door het gordijntje tevoorschijn met een glimlach op haar gezicht. Er waren zeven prima eicellen gevonden, volgens haar een ruim voldoende oogst. En de productie van vriendlief bleek ook prima in orde te zijn.

Het lab ging aan de slag met de cellen, de rest van onze cellen trokken hun jas aan en mochten naar huis. Om een kaarsje te branden. Te hopen. Te bidden. Te wachten, want daar waren we goed in, inmiddels. Een dag later zouden we telefonisch te horen krijgen of het gelukt was om in dat kleine petrischaaltje een héél pril beginnetje van leven te fabriceren.

kinderloos

Donderdag 17 november 2016

Vandaag ben ik niet gaan werken, geheel tegen mijn principes. Maar oh, wat heb ik een buikpijn! Mijn buik is zo opgezet dat ik wel vijf maanden zwanger lijk en elke beweging dreunt door mijn hele lijf. Ik weet dat dat kan gebeuren na een punctie — door het aanprikken komt er vocht vrij in je buikholte waardoor je buikvlies geprikkeld kan raken. Maar ik dacht eigenlijk dat dat alleen kon gebeuren bij overstimulatie en heel veel follikels. Aangezien ik dat niet had, had ik ook niet op die buikpijn gerekend. Met een warme kruik in bed en roerloos blijven liggen was de enige optie. In de ideale wereld dan, want iemand moet voor onze twee dochters zorgen nu mijn man weer vertrokken is naar zijn werk tweehonderd kilometer verderop. Met pijn en moeite hijs ik mezelf dus in de auto om eerst de jongste naar school te brengen, en dan de oudste naar haar buitenschoolse klasje een eindje verderop. En dan gaat de telefoon terwijl ik in de auto zit: de fertiliteitspoli. Ik rijd haast de berm in wanneer ik met trillende handen opneem en de telefoon op speaker zet. Een verpleegkundige die ik niet ken, meldt me op een vrij afstandelijke toon dat er twee bevruchtingen hebben plaatsgevonden en dat ik vrijdag om 9.30 uur verwacht wordt voor de terugplaatsing. En een fijne dag verder.

Twee bevruchtingen … emoties wisselen elkaar in een moordend tempo af. Twee embryo’s. Twee kiemen van leven, twee kansen. Maar twee. Van de zeven.

Vanwege mijn eerbiedwaardige leeftijd van 39 jaar, hadden wij de keuze om één of twee embryo’s tegelijk te laten terugplaatsen na bevruchting. Wij kozen voor twee. Dit vergroot onze kans. Natuurlijk zou er hierdoor ook een grotere kans op een tweeling zijn (al schijnt dat in de praktijk nogal mee te vallen). Stiekem droomde ik al van een duowagen en twee armen vol baby. Geen probleem dus. Een meerlingzwangerschap, door de fertiliteitsarts gezien als een complicatie van een vruchtbaarheidsbehandeling, zou voor ons een dubbele kers op de taart zijn.

Maar met slechts twee bevruchtingen betekende dit dus wel dat er voor deze poging maar één kans zou zijn. Een keer schieten, en winnen of verliezen. Dat was wel een domper op de kleine vreugde van de twee embryootjes die we aan het koesteren waren in de warmte van de broedstoof. ’s Avonds heb ik twee kaarsjes voor ze opgestoken. Voor Emmy en Semmy. Dat ze maar goed mochten doorgroeien.

Tot de volgende keer, Monique

Lees ook: Stilte, leegte en twee lichtpuntjes.

-We hebben uit alle aanmeldingen op onze oproep ‘IVF gastblogger’ voor Monique gekozen. Ondanks dat zij niet herkenbaar in beeld wil, willen we haar een kans geven haar verhaal te doen om eigen emoties een plek te kunnen geven maar ook om anderen met haar heldere en eerlijke verhaal te informeren-