De bevalling, voor de één komt dat moment totaal onverwachts en voor de ander juist ‘op afspraak’. Er zijn twee mogelijkheden: of de kleine wordt vaginaal — natuurlijk vind ik zelf wat onaardig klinken naar keizersnede mama’s — of via de buik geboren.

Meer smaken zijn er niet. Een vaginale bevalling kan als traumatisch worden ervaren maar ook juist als heel mooi. Hetzelfde geldt voor de keizersnede; voor de één is dit echt een uitkomst terwijl de ander een gemis ervaart omdat ze liever vaginaal was bevallen. Veel vrouwen hebben de wens om zelf hun wondertje eruit te persen, op de wereld te zetten. Natuurlijk dat is ook echt prachtig, ik heb het twee keer mogen ervaren en ben daar heel dankbaar voor. Helse pijnen maar wonderschoon. Maar als het niet verstandig was om mijn kindjes op die manier op de wereld te zetten dan had ik het natuurlijk nooit gedaan. Inmiddels heb ik veel gelezen over keizersnede-ervaringen. Tegenwoordig kan dat op een hele mooie en serene manier, voor zowel moeder als kind. Het zal niet meer nodig zijn maar anders had ik zeker de ‘Gentle Sectio’ als optie in mijn geboorteplan opgenomen.

Wat is een Gentle Sectio
Hieronder een paar punten waarop deze manier verschilt van de ‘ouderwetse’ keizersnede:

  • Het betreft een geplande keizersnede.
  • Op de operatiekamer wordt een comfortabele temperatuur ingesteld (normaal ca. 18 graden, bij een gentle sectio ca. 22 graden of hoger) zodat de baby niet onderkoeld raakt.
  • Als verdoving wordt gekozen voor een ruggenprik in plaats van een algehele narcose, zodat de moeder de geboorte bewust kan meemaken.
  • Het licht wordt gedimd op het moment dat de baby met het hoofdje uit de buik komt, om de baby zo min mogelijk stress te laten ervaren.
  • Er is zo min mogelijk geluid behalve de stemmen van de vader en moeder of eventueel muziek die de ouders kunnen uitzoeken. Dit leidt tot een vertrouwde omgeving voor de baby.
  • Zodra de baby met het hoofdje uit de buik komt, worden de (operatie)doeken naar beneden gebracht of wordt er een doorzichtig doek gebruikt, zodat moeder (en vader) kunnen meekijken met de geboorte.
  • De baby wordt langzaam uit de buik gehaald, waarbij het tempo van een vaginale bevalling wordt aangehouden. Dit heet ‘walking the baby out’.
  • De baby wordt in zijn geheel uit de buik gehaald, op de blote borst van de moeder gelegd (huid-op-huid contact) en toegedekt met een warme doek. Hierdoor stabiliseren de hartslag en temperatuur van de baby sneller. Ook komt dit ten goede aan een goede start van de borstvoeding.
  • De navelstreng kan worden doorgeknipt door de arts nadat de baby uit de buik is gehaald of nadat de baby enkele minuten bij de moeder op de borst heeft gelegen. Soms mag de vader later symbolisch nog een deel van de navelstreng doorknippen. De navelstreng heeft zolang mogelijk kunnen doorkloppen, wat ervoor zorgt dat er voor de baby een optimale hoeveelheid circulerend bloed is, waardoor het een betere start kan maken.
  • Moeder, kind en de vader worden niet gescheiden (hooguit voor controle van de baby door de arts), tenzij het medisch noodzakelijk is.

Gastblogger Isa heeft een Gentle Sectio meegemaakt en deelt graag haar ervaring om jullie te informeren over deze manier van bevallen.

dav

 Mijn bevalling: een keizersnede

Disclaimer: De nu volgende blog is puur en alleen mijn ervaring. Ik hoop met mijn positieve ervaring een taboe te doorbreken omtrent een keizersnede. Ik ben mij er van bewust dat dit voor veel vrouwen een laatste optie is of erger nog: het horrorscenario. En dat er vrouwen zijn, die een sectio ook daadwerkelijk als verschrikkelijk hebben ervaren. Bij mij ligt dit gelukkig (!) anders en dat is wat ik graag wil vertellen aan jullie. Laten we vooral aardig blijven voor elkaar. Elke bevalling is immers een hele knappe prestatie op zich en wij mogen daar als vrouwen meer dan trots op zijn! En elke bevalling, in welke vorm dan ook, is er één.

Dat de bevalling van een eerste kindje behoorlijk lang kan duren heb ik tijdens mijn zwangerschap heel wat keren gehoord. Maar die van mij duurde alles bij elkaar slechts een uur. Een nieuw record? Nee hoor, ‘gewoon’ een (geplande) keizersnede. Ook wel ‘Gentle sectio’ of ‘Knuffelkeizersnede’. Dat klinkt heel liefelijk natuurlijk. En dat is het ook best wel, maar er komt wel heel veel bij kijken. De natuurlijke bevalling wordt zo goed als mogelijk nagebootst. In deze blog vertel ik jullie er graag meer over. Lezen jullie mee?

De keuze voor een keizersnede
Al vrij snel wisten wij dat ik en onze baby de 40 weken niet zouden gaan volmaken. Ik bleef wel gewoon onder controle bij de verloskundige, maar bezocht — alvast — de gynaecoloog. De gynaecoloog en ik stemden samen af dat Floris ter wereld zou komen middels een keizersnede. Dit om een aantal (voor ons persoonlijke) redenen. Dat mijn zwangerschap bij vlagen leek op een Olympische sport, heeft hier onder anderen aan bijgedragen. Als ‘veel-en-heel-erg-vaak-overgeven’ een sport was, had ik zeker weten goud gewonnen. Dacht ik er na het eerste trimester klaar mee te zijn, heb ik het mogen volhouden tot de dag van de geboorte. Verder wil ik niet ‘klagen’, want mijn kind vermaakte zich prima daarbinnen. Ik heb geen moment getwijfeld aan deze keuze. Mijn kindje stond uiteraard voorop, maar die heeft zijn mama heel hard nodig, en dit voelde goed.

Omdat we eerder een niet zo prettige ervaring hadden in het plaatselijke ziekenhuis, kozen we nu voor het Bravis Ziekenhuis. Voor het Moeder&Kind-Centrum om precies te zijn. Ergens rond de 36e week van mijn zwangerschap prikten we de datum: 18 mei. De dag dat mijn oma verjaart. Ze kon geen mooier cadeau krijgen dan een achterkleinzoon! Eindelijk brak de 18e mei aan, 39+1 op de teller. Heel vroeg meldden wij ons in het ziekenhuis. Het was best een gek idee, voor ons, om naar deze dag toe te leven. In de weken voorafgaand aan deze dag werden we voorbereid op de operatie. Want naast een bevalling, is en blijft het natuurlijk ook een operatie. Folders, vragenlijsten invullen, gesprek over de verdoving en hoe alles in zijn werk zou gaan. Ondanks dat alles, wist ik toch niet precies wat we nou konden verwachten. Gelukkig was daar de ontzettend lieve kraamverpleegkundige, die ons werkelijk in alles heeft bijgestaan. Ik was tot dan toe niet zenuwachtig geweest, tot ik klaar werd gemaakt voor de OK. Ineens waren daar al mijn zenuwen: in één klap kwam alles eruit. Helemaal toen we nog even moesten wachten omdat er een spoed-sectio tussen kwam. Die gaat natuurlijk voor, maar wat vond ik het ineens bloedje eng! Gelukkig wist de verpleegkundige al mijn zenuwen goed op te vangen. Ineens ging het heel snel. Of we binnen het kwartier op de OK konden zijn, de dokter stond al op ons te wachten. Geen tijd meer om na te denken, mijn bevalling ging beginnen! Op de gang kwam ik ‘mijn’ gynaecoloog tegen. Hij zou de sectio niet uitvoeren, maar ik was heel blij hem toch nog even te zien. ‘Zet hem op hè, je bent nu bijna moeder!’ Met deze bemoedigende woorden besloot ik het mij maar gewoon te laten overkomen.

Goed opletten, jullie kindje komt eraan!
De ruggenprik was voor mij een fluitje van een cent. Ik had heel veel pijn verwacht, maar heel eerlijk gezegd heb ik vrij weinig gevoeld. Op het moment dat iemand riep: ‘we gaan prikken’, bleek dat tijdens die zin al gebeurd. Vrijwel direct zakte mijn bloeddruk heel snel en raakte ik lichtelijk in paniek. Gelukkig was daar weer onze lieve verpleegkundige, die mij wederom goed gerust wist te stellen. Middeltje in het infuus, opgelost. De OK was fijn op temperatuur en inmiddels was mijn lief ook gearriveerd: ingepakt in OK-tenue. Evenals de kinderarts en een stuk of wat (operatie)verpleegkundigen. Er werd gewoon gesproken, vooral tegen mij en mijn man, terwijl iedereen zijn werk heel geconcentreerd bleef doen. Mijn man en ik konden niets zien van de operatie zelf, omdat we gescheiden werden door een doek.

Allemaal heel ontspannen eigenlijk, alleen het zakken van mijn bloeddruk keerde een paar keer terug. Maar voor ik het wist, zakte het doek. De verpleegkundige stond al klaar met de camera. De dokter zei opgewekt: ‘Goed opletten nu, jullie kindje komt eraan! Je voelt straks wat druk en op dat moment wordt jullie zoon geboren’. Terwijl hij het zei, voelde ik die druk. En daar was hij dan, onder een dikke laag smeer. Ik was moeder, wij waren ouders geworden! Direct werd Floris op mijn borst gelegd. Nog slapend lag hij tegen mij aan. Hij had heel even gehuild, maar vond het allemaal wel prima. Ik kon alleen maar staren naar hem.

IMG_20160518_215832 (2)

Floris een paar minuutjes oud


Niet de makkelijke weg
Om alles nog wat echter te maken, mocht mijn man ‘voor de foto’ alsnog een stukje van de navelstreng doorknippen. Dit mocht niet tijdens de geboorte, behalve de dokter en verpleging mocht er niemand in de buurt komen van mijn buik. Na een check-up bij de kinderarts mocht Floris weer lekker bij papa en mama. Omdat mijn bloeddruk weer zakte, nam mijn man zijn zoon over en sloot hem voor het eerst echt in de armen. De operatie werd ondertussen voortgezet, maar ik zat compleet in mijn bubbel. Nu denk je misschien: lekker makkelijk Isa. Klopt, tot dan toe was het allemaal prachtig geweest. Geen moment hoefden we meer uit elkaar als gezin. De eerste dag was ik enorm verdoofd. De tweede dag mocht ik (eindelijk) uit bed. En op dat moment kreeg ik alle pijn, die ik tot dan toe zo goed als niet gevoeld had, over mij heen. 

Nu had ik al een aantal keer moeten aanhoren dat een keizersnede ‘de makkelijke weg’ en ‘geen echte bevalling’ is. Nou, lieve allemaal, het is niet de makkelijke weg en het is ook een heuse bevalling! Het was een prachtige ervaring, ik heb geen moment een ‘natuurlijke bevalling’ gemist. Ik heb een hele positieve en fijne ervaring mogen opdoen. Maar het was echt niet allemaal hosanna. Waar veel moeders de pijn vrijwel direct lijken te (kunnen) vergeten na de bevalling, werd ik de eerste weken dagelijks herinnerd aan mijn bevalling. En ook nu, zomaar zo af en toe, doet het nog pijn.

Wat ik jullie wil meegeven: een keizersnede hoeft niet vreselijk te zijn. Het is een prachtige ervaring geweest voor mij en mijn man. We zouden het zo weer over doen. Maar het is ook niet ‘de vipbehandeling’ en het doet ook gewoon pijn. Ik heb ontzettend veel respect voor alle vrouwen, hoe je ook bevalt. Vergeet nooit dat jullie mannen het jullie nooit na zullen doen. Want wat is het toch mooi en bijzonder dat wij vrouwen dit kunnen: een kind op de wereld zetten!

Tot de volgende keer.
Liefs, Isa 

Lees ook: GeboorteTENS natuurlijke pijnbestrijding.