Naar school. Er is een (voorlopig) einde gekomen aan een periode van thuisonderwijs en een daarmee onzichtbare maar voelbare veilige bubbel. Uitstappen uit deze schil vind ik eerlijk gezegd best spannend.
Loslaten voelt onwennig
Deze hele periode van ‘Intelligente Lockdown’ hebben wij ons strak aan alle regels en voorschriften gehouden. De veiligheid en het vertrouwde van de afgelopen weken loslaten voelt onwennig. Door ons zeer beperkte contact de afgelopen tijd was de kans op het krijgen van het virus nihil. Iets wat veel rust gaf, voor verbinding zorgde binnen ons gezin — onze kleuter en puber hebben in tijden niet zo leuk en zoveel met elkaar gespeeld — en daarnaast bood het ook de mogelijkheid om na een hele lange periode mijn ouders weer te zien.
Nu of nooit
Afgelopen zondag was het zover. Ik had er een week lang goed over nagedacht. Mijn ouders zijn beiden op leeftijd, hebben een kwetsbare gezondheid en hebben zich zelf heel streng aan de maatregelen gehouden. Het idee om hen weer te ontmoeten voelde de afgelopen tijd dan ook enorm spannend en ergens ook risicovol. Maar toen het bericht kwam dat de scholen weer open zouden gaan, voelde het echt als ‘nu of nooit’. Als we ze nu niet zouden zien, er een tweede piek komt, weten we niet wanneer er zich weer een mogelijkheid voor zou doen. Zeker wanneer de kinderen weer naar school gaan, in contact staan met anderen, kunnen we niet meer met zekerheid zeggen of ze wel of niet iets bij zich dragen. Dat symptomen hiervoor een aanwijzing zouden zijn, blijkt toch niet zo’n harde feit.
Voelbaar in de stoffige ruimte
Aangezien wij geen contact met anderen hebben gehad, leek het ons goed om mijn ouders op Moederdag te zien. Een kijkje te geven in ons nieuwe huis. Een leeg huis. Vooraf grondig schoongemaakt met hygiënische doekjes. Overal bouwstof. Een toilet zonder deur. Koffie uit papieren bekertjes. Zitten op campingstoeltjes. Met overal 1,5 meter afstand tussen. Geen kusjes en geen knuffels. Het was een bizarre ervaring maar tegelijkertijd voelde het zo goed. Dat gevoel was voldoende bevestiging dat we de juiste beslissing hadden gemaakt. Iedereen van ons gezin had er naartoe gewerkt om dit zo risicoloos als mogelijk te kunnen doen. Onze persoonlijke reden voor de ‘Intelligente Lockdown’ was voelbaar in de kale stoffige maar met liefde gevulde ruimte.
Vooral hoe je het niet wilt
Als er een ding is wat je van deze heel crisis kunt zeggen, dan is het wel dat iets wat altijd zo vanzelfsprekend leek, nu voelt als een enorm cadeau. Als iets waar je nog dankbaarder voor mag zijn dan voorheen. Er is niets gewoner dan je eigen ouders zien. En niets natuurlijker dan een knuffel te geven wanneer je elkaar een tijdje niet hebt gezien. Of wanneer je weer afscheid neemt. Dat dat nu niet kan voelt onhandig. Afstandelijk en koud. Het is vooral hoe je het niet wilt. Regels opgelegd door een onzichtbare vijand die genadeloos kan toeslaan maar evengoed ook helemaal nooit in beeld hoeft te komen. Alles wat we doen is op basis van ‘better be safe than sorry’. Waarbij de basisbehoefte van aanraking en nabijheid in pauzestand staan. Voorlopig. Zolang als nodig.
De plek waar het veilig voelde
Vandaag is onze jongste ook weer naar school gegaan. Kleine opgedeelde klassen. Brengen en halen volgens strenge protocollen. Contact met de leerkracht anders dan voorheen. Anders dan gewend en anders dan gewenst. Desalniettemin heerst er blijdschap en tevredenheid bij onze kinderen dat ze weer mogen. Dat ze weer welkom zijn op de plek waar het voor de crisis veilig en vertrouwd voelde. Hopelijk lukt het om de onzichtbare vijand gedeisd te houden en de kinderen in de nieuwe vorm van ‘in vrijheid naar school gaan’, onderwijs te geven. Ze zo een plek te bieden waar — net als voor corona — de schoolse dagen weer bestaan uit plezier maken en leren. Sociale interactie is gezond voor kinderen, en ook al voelt het nog onzeker voor mij als ouder en bekijk ik het van dag tot dag, ik gun hen deze stap op weg naar het nieuwe normaal.
Verlangen naar hoe het was
Ik kan op mijn beurt alleen maar hopen dat het ‘uit onze veilige schil kruipen’, de versoepeling van de maatregelen ons op termijn nog vaker kansen biedt om hun opa en oma te zien. Waarschijnlijk nog heel vaak met luchtkusjes en op 1,5 meter afstand maar hopelijk ook ooit weer zoals het was. Zoals het natuurlijk voelt en het hoort te zijn. Dierbaren op een fysieke afstand van 1,5 meter en toch dichtbij. We doen het voor elkaar, voor de zorg en voor alle kwetsbaren maar inmiddels verlang ik terug naar hoe het was. Iedere dag een beetje meer. In één lijn met de weg die we bewandelen naar het nieuwe normaal.
Geef een reactie