Totaal gesloopt na een veel te vaak onderbroken nacht stap je ’s ochtends met tegenzin je bed uit. Je peuterpuber weigert die dag pertinent álles en staat uitdagend voor je. Je baby doet er nog een schep bovenop en trekt de hele dag aan je jurk, vest, broek, laarzen — whatever ze kan grijpen. Herkenbaar?

tired_mom_by_papoilademare-d6b3g7v

Ik heb het met vriendinnen — ‘lotgenoten’ — nogal eens over hoe mijn, en dus ook hun, leven is veranderd. We gieren van de lach wanneer we het hebben over vroeger. Toen we soms écht te doodmoe waren om iets uit te voeren. Hikkend van de lach nemen we nog een slok wijn, waarbij we ongelovig terugdenken aan die tijd. We waren moe … Moe zeg je?? Proost! Hadden we toen maar eens kunnen proeven aan het moederlijke leven, dan zouden we direct genezen zijn van onze zware vermoeidheidsaanvallen. Die traden spontaan op wanneer we weer eens een halve dag school hadden volbracht. Met drie van die ellenlange tussenuren, waarbij we niets meer uitvoerden dan in donkere chatrooms ouwehoeren met wie weet welke engerds er achter nicknames schuilgingen. Ja, dat kon nog in die tijd. Net als stappen tot de zon opkwam en na het wakker worden rond een uur of 2 lekker laat ‘lunchen’ en aansluitend direct weer de kroeg in. Jup … Those were the days. Maar toen had ik mijn twee schatjes nog niet.

Tegenwoordig sta ik ’s ochtends krakkemikkig op en strijk de rimpels uit m’n gezicht en decolleté. Huh??? Ja hoor, hello zwaartekracht! Hero van bijna drie jaar slaapt als een blok en is bijna nooit meer vroeg wakker. Wel zit hij nog in zijn zindelijkheidstraining en die levert soms een onderbreking van mijn goddelijke slaap op. Appeltje-eitje, hoor ik je denken. Ja, maar ik heb ook een baby! Ja dat hebben wel meer moeders, toch? Eh … ja. Daar gáát het ook niet om. Ik vind het gewoon best een pittige fase. Novah blaast later deze maand haar eerste verjaardagskaarsje uit en is op de dag dat ze elf maanden werd gaan lopen. Hoppa! Tel uit je winst. Ze loopt dus, maar heeft ook meteen besloten dat ze de trap op kan kruipen. Say what?! De t-r-a-p, die kruipt ze gewoon omhoog! Puberende peuterman weet inmiddels uitermate goed wat timing is en wat hij moet zeggen om mama op de kast te krijgen. Met aan zijn zijde datzelfde bijdehante babyzusje dat het hele huis doorkruist en ervandoor gaat met alles wat ze te pakken krijgt.

Mijn lunch bestaat tegenwoordig uit het met militaire snelheid smeren van broodjes. Deze schuif ik aan mijn linkerkant per stukje naar binnen, terwijl aan mijn rechterzijde militaire commando’s nodig zijn om broodjes inclusief korst de ‘hangar’ binnen te krijgen. Links vliegen diezelfde korsten me om de oren, rechts staat kind achterstevoren op zijn Tripp Trapp terwijl hij een scherp mes vasthoudt. Waar komt dat nu weer … Hey … au! Een goedgeplaatste pets op mijn hoofd. Twee kleine koppies die schateren van het lachen. Ik zak achterover in m’n stoel en kan niet anders dan ook lachen. Want deze twee leeftijden bij elkaar zijn ellendig vermoeiend, maar ook echt te geniaal om niet van te genieten.

Toen Hero één jaar oud was, wilde ik graag proberen of er een broertje of zusje voor hem kon komen. Het leek me fijn als er tussen hem en een tweede niet al te veel tijd zou zitten, zodat ze samen zouden kunnen spelen. Ik was snel zwanger en ben daar enorm dankbaar voor, omdat ik dat niet als vanzelfsprekend beschouw en om me heen heb meegemaakt dat het ook anders kan. Dus werd vlak voor Hero’s tweede verjaardag zijn lieve babyzusje Novah geboren op precies mijn uitgerekende datum. En daar begon een toch wel heel andere kraamtijd dan ik gewend was na mijn eerste bevalling. Daar ga ik jullie niet te veel mee vermoeien, maar samenvattend waren een zware bevalling met veel bloedverlies, problemen met borstvoeding en veel te weinig slaap een heel pittig gebeuren in huize Eijk. Hero was onwijs zijn grenzen aan het opzoeken en Novah had tijd nodig voordat ze lekker in haar vel zat. En ikzelf dacht dat ik met een aantal weken wel weer vrolijk rond zou hobbelen alsof er nooit iets gebeurd was. Maar, alles komt altijd op z’n pootjes terecht na pittige fases, dus ook bij ons. Novah is gegroeid tot een heerlijke dreumes die rondwandelt alsof ze nooit anders heeft gedaan. Haar grote broer heeft haar min of meer geaccepteerd en doet soms alsof ze ontzettend irritant is, maar kan geen moment meer zonder haar. Met die twee samen maak ik de meest leuke momenten mee, wel af en toe met de wallen onder m’n ogen maar die zijn best weg te plamuren. En er zijn ook echt dagen waarop ik het even niet trek na een paar nachten spoken onder een bed, doorkomende tandjes, volgespuugde pyjama’s, etcetera. Dan trek ik het liefst de gordijnen dicht om daarna in foetushouding onder m’n dekbed te gaan liggen wachten tot ik weer iets van energie heb. Maar hey, zo werkt het natuurlijk niet! En dus gaan de kindjes schoongewassen en in onberispelijke kleertjes naar de crèche en ik aan het werk waar ik met een zucht van genot in vijf minuten van totale rust een kopje koffie drink. Zonder dat er iemand in m’n oor tettert dat hij ook koffie wil, zonder dat ik een baby uit de hondenmand hoef te vissen. En zonder dat ik er zelf bij loop als een jongere versie van ma Flodder.

Wat ik nu eigenlijk de mooiste momenten vind? Het zien groeien van m’n twee kleintjes. Ik ben verbaasd over hoe snel ze leren. Hoe snel Novah zich ontwikkelt en hoe Hero — een peuter — al zo wijs is dat hij precies weet wanneer hij me kan inpakken. En welke opmerking hij op welk moment van ons kan kopiëren zodat we ontzettend de slappe lach krijgen van z’n boeventronie. Ik zie aan Hero precies hoe ik met hem omga. Hij neemt me genadeloos in de maling met zinnen als: “Mama, jij mij luisteren!”, inclusief streng opgeheven vingertje. Doet hij iets wat niet mag, dan zet hij zichzelf “op e kang”, op de gang dus. En ik moet vooral niet vergeten dat hij al een “grote jomme”, oftewel grote jongen, is en dat hij heus wel zelf naar de wc kan. Overigens moet ik hem daarna wel redden, wanneer hij weer eens in de wc is gezakt. Oh ja, én of we alsjeblieft wel weten dat hij een piemel heeft en papa ook, en opa ook, maar oma niet hoor en mama ook niet. Want mama, die heeft borsjus. En die heeft Hero zelf ook — sjort trui omhoog en wijst ze trots voor me aan. Waar leren ze dat al zo jong? Novah is gelukkig vooral nog druk met kiekeboe spelen en alles overhoop halen. Ze stapt het hele huis rond en lacht me iedere ochtend toe vanuit haar bedje, met twee enórme voortanden in haar kleine snoetje.

Ik ben erg benieuwd naar de dingen die jij met jouw eigen kleintjes meemaakt. Hoe is het voor jou om een of meerdere mini you’s op te voeden en herken je je in bovenstaande? Uiteraard heb ik het nu vooral leuk willen opschrijven, maar het is wel precies zoals ik het beleef. Slopend, maar zo kostbaar is deze periode van kleine voetjes en handjes, in combinatie met wat peuterpubergeweld. Als ik oudere moeders spreek die roepen dat ik ervan moet genieten, word ik inmiddels niet meer spontaan onwel, maar denk ik dat het echt klopt dat de tijd vliegt. De jaren die we nu al gehad hebben met Hero en Novah voelen alsof we er met een Thalys doorheen zijn geraasd, zonder dat we hebben opgelet welke stations we zijn gepasseerd.

Geniet dus vooral, geniet 😉

Lees ook: Ik beken, ik doe domme dingen!