Veel mensen die lijden aan een psychische aandoening voelen zich onbegrepen en alleen. Juist doordat ze het gevoel hebben dat hun ziekte niet erkend wordt, er niet mag zijn, zijn ze stil.
De strijd die zij dagelijks moeten leveren om overeind te blijven, mee te draaien in de maatschappij om zodoende aan alle verwachtingen te voldoen is een hele eenzame strijd. Deze strijd wordt onder andere gekenmerkt door het dragen van een masker.
Lizzy haar leven wordt al drie jaar beheerst door een postpartum depressie. Lizzy doorbreekt de stilte, ze laat van zich horen door te schrijven over hoe het leven is als het constant overschaduwd wordt door donkere wolken…
“Toen ik beviel op 26 maart 2013 was er geen vuiltje aan de lucht. Oke, het was een zware bevalling maar we waren gezond en dat was het belangrijkste. Toen de adrenaline die me de weken daarna op de been hield wat begon af te zwakken, zag ik ergens heel in de verte een zwart stipje. Misschien een klein regenbuitje, ergens ver hier vandaan. Toch kwam die bui, die wolk, steeds dichterbij en werd hij zwarter en zwarter tot hij al het zonlicht blokkeerde. Waar ik ook ging, die donkere wolk ging met mij mee. Soms was het even droog, andere momenten brak het onweer met alle geweld los. Ik had geen controle meer over waar en op wie die buien zouden losbarsten.
Mijn donkere wolk
-is geen gebrek aan karakter maar een gebrek aan bepaalde chemische stofjes in mijn hersenen.
-is doodvermoeiend, omdat je continue in gevecht bent met jezelf (en je omgeving).
-is soms zo geniepig en snel dat het overal zijn sporen nalaat.
– laat een schaduw achter. Die van schaamte. Schaamte dat je je voelt zoals je je voelt, je het niet zomaar kan stoppen, je je omgeving ‘belast’ en weinig tot niks meer zonder moeite gaat. Die schaduw maakt dat je het gevoel hebt dat je man een betere vrouw verdient, je kinderen een betere mama, je ouders een betere dochter, je vriendin een betere vriendin.
– geeft het gevoel dat je alle controle over je brein verliest. Dat maakt je boos, verdrietig en soms ook ontzettend chagrijnig. Heb geduld met me, ik doe mijn best.
– geeft het gevoel dat je A L T I J D tekort schiet. Oh en het schuldgevoel naar je kind is niet te beschrijven. Ik heb dagen dat ik vooral bezig ben om haar mijn donkere wolken niet te laten zien.
– maakt het soms lastig om de ene voet voor de andere te zetten. Angst, vermoeidheid, somberheid spelen daar allemaal in mee. Mijn donkere wolk zorgt ervoor dat ik dat niet zal toegeven, immers is alleen ‘lijden’ zoveel beter…
– regent niet alleen somberheid. Het heeft veel verschillende buien in zich. Angst, paniek, twijfel, boosheid, wanhoop. Het gaat niet alleen om 1 gebeurtenis, of het niet kunnen dealen met.
– is voor mijzelf net zo onbegrijpbaar als voor jou. Ik weet niet altijd wat nodig is, wat op dat moment het meeste speelt of hoe het zo ver heeft kunnen komen.
– heeft geen ‘uiterste houdbaarheid’ (zoals sommige wel verwachten). Was het maar zo! Juist de uitzichtloosheid, het geen licht aan het eind van de tunnel zien, grijpt je naar de keel.
– is een ziekte, geen keuze.
Ik praat liever niet over mijn donkere wolk. Daar zorgt ‘ie’ ook wel voor. En mensen praten er ook niet graag over met je. ‘Het is een mindset waar je van af moet, doe meer van wat je leuk vindt, daar wordt iedereen gelukkiger van, ben je nog steeds depressief? Weet je zeker dat er niet iets anders met je aan de hand is?’.
Ik schrijf dit omdat ik mij niet wil verstoppen, omdat ik eerlijk wil (kunnen) zijn in wat ik voel en vind, omdat ik graag zou willen dat mensen mijn donkere wolk en die van anderen beter leren begrijpen.
Stigmatisering van psychische aandoeningen is niet van honderd jaar terug, of van gister. Het is van nu en het is overal.
Het niet (h)erkennen van iemands lijden is het ergste wat je kunt doen.”
Comments
Bernadettr
20/01/2018
Dag Lizzy,
Wat is het goed om te lezen dat ik niet alleen ben. Ook al gun ik dit natuurlijk niemand. Ik herken alles in je verhaal en vind nu (na drie jaar en nog niet “beter”) het punt dat de omgeving het maar niet ziet het lastigst. Bij mij is het nog niet gediagnostiseerd maar door jouw verhaal valt eea op zijn plek. Dank en zet hem op!
Wanneer een depressie je zwangerschap overschaduwt! – Mama is thuis!
13/10/2017
[…] Lees ook: Lizzy lijdt al drie jaar aan een postpartum depressie […]
Danielle
1/10/2017
Super dat je het zelf herkent en erkent. Bij mij duurde dat een aantal maanden na mijn bevalling. Toen ging het zo slecht dat ik aan de bel trok en om hulp vroeg. Dat chemische stofje dat ik miste kreeg ik via een capsule en het ging langzaam aan wat beter. Nu is mijn dochter 7,5 jaar en ben ik een paar maanden geleden abrupt gestopt met de medicatie. Ik had er ineens genoeg van en wilde “normaal” mezelf zijn. Het was even afkicken, want je lichaam moet echt letterlijk ontwennen, maar voel me nu beter dan ooit! De medicatie lijkt nu achteraf gezien, de laatste jaren eigenlijk slechter gemaakt te hebben. Ik heb nu pas weer rust in mijn hoofd en voel geluk en liefde weer volledig in mijn hart. Soms is het nog lastig, maar ik ben sterk genoeg om mezelf te herpakken. Ik ben heel blij met de hulp en de medicatie die ik heb gekregen, zonder had het nooit goed gekomen. Uiteindelijk komt het goed en zul je jezelf terugvinden maar het duurt lang helaas…
Goed dat je het van je afschrijft en ik hoop dat je mensen om je heen hebt die je begrijpen en steunen. Vertrouw in jezelf, je doet het goed! Je komt erbovenop, uiteindelijk!!
Debbie
30/09/2017
Wat goed van je dat je dit gewoon deelt. Ik zelf heb het ook op mijn eigen blog gedeeld. Maar dat is best nog wel moeilijk omdat je soms best heftige reacties krijgt op wat je voelt. Maar hier gaat het gelukkig een stuk beter na een opname samen met mijn kindje.
R
30/09/2017
Die komt even binnen. Alsof het mijn eigen tekst is, bijna dan.. Heel knap dat je dit zo deelt! X
Marieke
15/04/2017
Wauw, wat goed en knap van je Lizzy om je verhaal te delen. Ik heb zelf een postnatale psychose gehad na de geboorte van onze zoon in 2011 in juli 2015 stak een angststoornis de kop op die nog gerelateerd is aan de postnatale psychose. Ik herken veel van wat je schrijft: met name de angst, paniek en wanhoop, het continu in gevecht zijn met jezelf en controle over jezelf verliezen. Dank je wel voor je openheid.
Rian van den Berg
15/04/2017
Wat dapper van je Lizzy, dat je je verhaal deelt! Er wordt inderdaad veel te weinig over gesproken. En met aandacht en zonder oordeel luisteren blijkt voor velen vaak moeilijk. Toch hoop ik dat je blijft delen. Volgens mij is dat de enige manier om meer openheid te creëeren over dit thema.
Ik hoop van harte dat er snel lichtere tijden voor je volgen!
Groetjes,
Rian van den Berg
Vrouwencoach.
Karin den Oudsten
15/04/2017
Beste Lizzy, wat ontzettend moedig dat je je verhaal durft te delen. We zullen op de pagina van Stichting Me Mam (www.memam.nl) je verhaal delen, zodat ook andere moeders weten dat ze niet alleen staan. Groetjes, Me Mam
Laurie
15/04/2017
Wauw Lizzy…wat ontzettend goed, knap & dapper dat je over jouw donkere wolk schrijft! Respect!
Ik hoop oprecht dat jouw donkere wolk spoedig steeds wat tinten lichter zal worden en uiteindelijk volledig verdwijnt! X
Mar
12/10/2016
Beste Lizzy,
Heel herkenbaar, twee keer meegemaakt, en inderdaad mis gewoon een stofje.
susan Noordergraaf
12/10/2016
allereerst wat knap dat je erover schrijft!! En het is zo herkenbaar !
Kim
11/10/2016
Zo herkenbaar wat je schrijft! Wat moedig van je om dit zo realistisch neer te schrijven!
X
lucie braams
11/10/2016
ik hou van je en we gaan er alles aan doen om je een betere toekomst te bezorgen.x
Jacqueline
11/10/2016
Beste Lizzy,
Bedankt dat je je donkere wolk laat zien, dapper!
Heel herkenbaar wat je schrijft!
Houd moed, de zon schijnt af en toe heerlijk op je neer.
Groetjes, Jacqueline