Dagboek Bente: twintigwekenecho ging niet zonder slag of stoot

Mijn naam is Bente Meijs en mijn man en ik zijn ruim 20 weken zwanger na een geslaagde eiceldonatie. Zoals je zult begrijpen zijn wij door het dolle heen, een jaar geleden leek het nog onmogelijk maar niet is minder waar.

We hebben vorig jaar besloten om maandelijks ons verhaal op mamaisthuis te delen omdat we de mensen die ons vanaf het begin volgen, graag op de hoogte willen houden. Ook om te laten zien dat het echt mogelijk is ouders te worden middels eiceldonatie. Vervroegd in de overgang raken hoeft dus niet te betekenen dat je de hoop op een kindje moet laten varen, wij zijn hier het levende bewijs van. Het kost tijd en energie maar het kan! 

6 september

Vandaag was mijn 27e verjaardag. Omdat ik mijn verjaardag het afgelopen weekend al had gevierd, heb ik er vandaag niet veel aan gedaan. Ik was dan ook ontzettend verrast toen ik vandaag ook nog zo verwend werd. Rob had met kinderhandschrift een cadeautje namens ons zoontje ingepakt; een dinosleutelhanger met een sleutel eraan. Op het briefje dat er aan vast zat, stond dat ik de sleutel pas mocht gebruiken als ik met verlof was. Maar zo lief als Rob is mocht ik toch alvast even gaan spieken. De sleutel paste op één van de koffers die boven op zolder lagen. Toen ik de sleutel had omgedraaid en gespannen de koffer had opengemaakt, viel mijn mond open van verbazing; de koffer zat vol met cadeautjes. Wat een schatje is mijn man toch! Als hij onze zoon meegeeft dat je een vrouw moet behandelen zoals hij dat met veel liefde doet dan wordt het een echte gentleman.

Toen we ’s nachts in bed lagen en ik niet kon slapen kreeg ik het allermooiste cadeau dat ik ooit heb gekregen: een klein plopje… en nog één en nog één. Ik heb ons zoontje die nacht voor de eerste keer heel bewust gevoeld. En niet één keer, nee meneer had de smaak te pakken. Zo bijzonder, zo mooi!

12 september

Ik ben vandaag al vroeg wakker, nog steeds moe na dit drukke weekend maar slapen lukt niet meer. Ik ben namelijk enorm ongeduldig want vandaag zien we ons kleintje weer, zo leuk altijd, ik hoop dat de tijd snel voorbij tikt. We hebben vandaag de twintigwekenecho. Los van dat ik weer heel veel zin heb om een glimp van ons ventje op te vangen vind ik het dit keer ook wel echt spannend. De twintigwekenecho is de belangrijkste medische echo die er gemaakt wordt en dus ook voor ons spannend om te weten of alles helemaal goed is met baby Meijs.

We zijn ruim op tijd aangekomen in het ziekenhuis in Maastricht. Gek om hier weer te zijn! De keren dat ik hier voorheen was, ging het altijd over mijn vervroegde overgang. Er is niets zo naar als in een wachtkamer vol zwangeren te zitten met het gevoel dat dat iets is wat je waarschijnlijk zelf nooit zal gaan meemaken. Dat deed zo’n pijn. Ik had ook altijd het gevoel dat mensen in deze wachtkamer dachten: ‘Die dame is wel heel erg jong om zwanger te zijn en moeder te worden.’ Hoe gek maar ook mooi kan het lopen in het leven, dit keer voel ik me hier veel fijner. Ik ben nu één van hen. Totdat er een vrouw binnenloopt zonder zichtbare buik, dan denk ik: ‘Zou zij zich nu ook zo ongemakkelijk voelen?’

Doordat ik zo in gedachten ben vliegt de tijd voorbij, we mogen naar binnen. Nadat we wat vragen hebben beantwoord mogen we gaan kijken en wat ligt onze kleine man er heerlijk bij. Zijn beentjes heeft hij zo ver opgetrokken dat hij met zijn voetjes zijn neusje raakt. Hadden we het geslacht nog niet geweten dan was dat nu wel duidelijk geworden; meneer laat alles trots zien en er is geen twijfel mogelijk. Wat ben ik blij dat ik uiteindelijk toch het geslacht wilde weten, anders had ik de hele tijd de andere kant op moeten kijken en dat is toch wel echt minder leuk. De echografist bekijkt alles zorgvuldig en neemt er de tijd voor. Tien teentjes, rechte voetjes, het bovenbeenbotje, het buikje, de darmpjes, het hartje, de ribjes, het middenrif, het lipje, de oogkasjes, de hersenen, tien vingertjes alles is prima in orde. Als de echografist even stil is, knijpen we in elkaars hand, zou ze iets zien? Gelukkig stelt ze ons al snel gerust. Het gezichtje was even lastig controleren omdat meneer met zijn voetjes voor zijn hoofd zat en later zijn snoetje in de placenta had geduwd. Ze heeft bijna alles kunnen nakijken en alles was helemaal goed. Alleen het ruggetje kan ze niet controleren. Ik moet springen, rollen, squatten maar meneer is lekker eigenwijs. Een half uur later nog een poging maar ook dan ligt meneer nog precies zoals hij dat wil. We kijken het weer een half uur aan en intussen spring, rol en draai ik en daarna duwt de echgrafist in mijn buik maar het lijkt hem niets te doen. Over een uur is er weer een gaatje in de agenda dus we herhalen het ritueel nog een keer; we wandelen, drinken en eten wat. We zijn gelukkig niet bang dat er wat mis is, er is geen enkele aanleiding om dat te denken maar de echografist wil wel zeker weten dat ook het ruggetje er goed uitziet. Ook de laatste poging een uur later mislukt, onze kleine eigenwijs heeft hele andere plannen vandaag. We besluiten over twee dagen terug te komen. We vieren het goede nieuws van de twintigwekenecho door schandalig veel kleertjes te kopen. Hoezo er is weinig leuks te koop voor jongetjes? Daar hadden wij geen last van hoor, de kast hangt al lekker vol!

14 september

Poging vier om het ruggetje van onze uk te bekijken. We hebben zo’n gevoel dat meneer nog precies hetzelfde ligt… En jawel hoor. We zien meteen dat hij niet bewogen heeft, althans niet met zijn billen, zijn armen en benen zwaaien er wel druk op los. We krijgen weer net zo’n uitgebreide echo als twee dagen terug. Wel hebben we nu een andere echografiste die het onderzoek graag op haar eigen manier wil doen om zo ook zelf alles te zien en beoordelen. Het is voor ons een geruststelling dat hetgeen maandag werd gezien, vandaag wederom bevestigd werd.

Deze dame is heel zorgzaam en vraagt een aantal keer of ze me pijn doen. Ik ben ondertussen wel de nodige onderzoeken gewend, dus ook wanneer ze voorzichtig voorstelt om te proberen via een vaginale echo het ruggetje in beeld te krijgen, stem ik moeiteloos toe. Ik wil nu ook horen en zien dat dit laatste stukje van de medische echo goed is. Heel enthousiast zoekt ze met de camera de juiste plek, en ja hoor daar is het ruggetje; mooi gesloten! De kleine komt nog even met zijn handjes in beeld. Hoe hij het doet, geen idee maar hij had blijkbaar jeuk aan zijn billetjes. Met een hele reeks echofoto’s lopen we opgelucht naar buiten. Yes, alles is dik in orde.

23 september

Op de dag van de terugplaatsing zijn onze ouders met elkaar gaan wandelen en brandden ze bij de eindbestemming van hun wandeling een kaarsje voor ons. Ze hadden er een gezellige dag van gemaakt en tijdens een hapje en drankje hadden ze gesprekken over hoe het zou zijn als opa en oma. Mijn moeder kreeg toen zij zwanger was een kinderwagen van haar ouders, dit wilde ze ook graag aan ons cadeau geven. Nadat ze dat aan ons had verteld, riepen de ouders van Rob enthousiast: “Dan geven wij jullie de babykamer cadeau.” Nu onze grote droom en ook die van hen in vervulling gaat, moesten beide beloftes natuurlijk nagekomen worden. Dus zo gezegd, zo gedaan; vandaag zijn we op pad geweest en hebben de kinderwagen uitgezocht. Ik had me er van te voren met mijn moeder al een beetje in verdiept en we waren er helemaal uit welke het moest gaan worden. En aangezien ik met Rob al naar de kleuren had gekeken, waren we ook in de winkel snel klaar. Mijn ouders wilden graag een compleet uitgeruste kinderwagen voor ons kopen dus ook het parasolletje, regenscherm, verzorgingstas etc werden op het lijstje gezet. Wat een verwennerij! We hadden de smaak te pakken, zo leuk om alles voor onze kleine aan te schaffen dus hebben we zelf ook meteen een aantal dingen gekocht. Omdat we dit jaar niet op vakantie zijn geweest vond Rob dat onze kleine man ook wel verwend mocht worden met een luxe dingetje, we kozen een hyper moderne wipper. De filmpjes waarin baby’s in dit wippertje binnen een minuut zoetjes in slaap vielen, deed ons hart smelten, dit pronkstuk moesten we hebben. Ik kan niet wachten, over een paar weken kunnen we alles ophalen en dan mogen we een paar weken later ook nog een babykamer uitzoeken, wat een feest om zwanger te zijn!

4 oktober

Ik voel al een tijdje schopjes van de kleine man in mijn buik. Helaas was Rob iedere keer net te laat met voelen, het leek wel alsof de kleine het er om deed. Eerder deze week zag ik mijn buik zelfs bewegen bij een schopje. Zo gaaf, het was zo goed zichtbaar dat ik er zelfs een filmpje van heb kunnen maken. Zo kon Rob toch nog meegenieten ook al kon hij het op het moment zelf niet ervaren.

Toen we vanavond met zijn tweeën heerlijk op de bank zaten, ik tussen Robs benen in met Robs handen op mijn buik, begon de kleine enorm te bewegen. Eindelijk kon ook Rob dit wonder meemaken en zijn zoon voor het eerst zelf voelen. Wat was dit genieten, omdat de placenta voor ligt had ik niet verwacht dat de kleine zo goed voelbaar zou zijn aan de buitenkant. Zo mooi om deze eerste momenten, dit voelbare leven in mij nu ook echt bewust met zijn drietjes te beleven. Hopelijk komen er nog veel meer van dit soort momenten.

We zitten nog volop in de namenzoektocht, zoveel leuke namen maar wat past nou echt bij ons kindje? Het zal uiteindelijk wel goedkomen, waarschijnlijk komt er een moment dat we denken: ‘Dit is ‘m’, maar nu lijkt het nog een onmogelijke opgave om de juiste naam te kiezen!

8 oktober

Vandaag zijn we op zoek gegaan naar het kinderkamertje voor ons kleine wonder. We hadden alle winkels die we wilden bezoeken opgeschreven en hadden al besloten dat we het simpel wit wilden houden. Maar dan nog zijn er babykamers in heel veel verschillende stijlen, dus nog best een klus om de juiste te kiezen. Rob keek vooral naar de stijl van de kamer terwijl ik mij bezighield met de praktische kant zoals de indeling van de lades. Winkel voor winkel gingen we af, maar hét kamertje zat er niet tussen. Toen bedacht ik mij dat er nog één winkel was die we niet hadden bezocht, een meubelzaak in Aken. Rob twijfelde of ze wel babykamers hadden maar gelukkig zagen we al snel dat ze ook babykamers verkochten. Wat een geluk dat ik in een helder moment aan deze winkel dacht want alsof het zo had moeten zijn: hier stond dé kamer, Rob en ik werden op slag verliefd op het zelfde kamertje, perfect voor onze klein man! Helaas was de levertijd veel langer dan we dachten en moeten we nog even geduld hebben. Eind december kunnen we de meubeltjes gaan ophalen. De vader van Rob is sinds kort aan het genieten van zijn pensioen dus die kan mooi aan het werk straks. Hij vindt het een leuke taak om alles op te halen en in elkaar te zetten. Wat een fijn gevoel dat alles nu besteld en geregeld is. Extreem moe maar voldaan vallen we bij thuiskomst met een grote plof op de bank.

14 oktober

Het lijkt wel alsof er in ons huis een bom is ontploft. We konden gisteren namelijk de kinderwagen en de rest van de bestelde spullen ophalen. Super leuk en natuurlijk wilden we alles meteen bekijken en in elkaar zetten. Maar toen we eenmaal klaar waren hadden we geen puf meer om op te ruimen. We wilden het niet te laat maken want de volgende dag zou een hele belangrijke en bijzondere dag worden. Vandaag namen we de opa’s en oma’s mee om via een pretecho kennis te maken met hun eerste kleinkind. Wat hadden we er zin in. Toen we in de wachtkamer zaten benoemde schoonpa dat vandaag precies vijf maanden geleden de terugplaatsing was geweest. Hier hadden wijzelf helemaal niet aan gedacht maar dat maakte deze dag natuurlijk wel extra bijzonder.

We werden naar binnen geroepen en meteen na het plaatsen het van echo-apparaat was de kleine man goed in beeld te zien. De opa’s en oma’s verbaasden zich over de duidelijkheid van de beelden, de laatste keer dat zij een echo zagen was 27 en 30 jaar geleden! De kleine was niet heel mooi in beeld te krijgen, hij lag namelijk weer lekker dicht tegen de placenta aan. Ik vind het zelf wel een heel fijn idee dat mijn kleine schat zo lekker dicht tegen mij aan ligt. De echografist vertelde dat baby’s die vaak zo liggen in de buik, later veelal buikslapers worden. Ik ben benieuwd! We maakten er nog een gezellige dag van met een wandeling en als afsluiter een lekkere high-tea. Eenmaal thuis vielen we meteen als een blok in slaap, heerlijk zo’n middagdutje als je zwanger bent.

Helaas verliep de avond een stuk minder rustig. Toen ik, na het trekken van een klein sprintje, op de bank wilde ploffen, gleed ik uit op mijn sloffen en kwam ik keihard met mijn ribben op de salontafel terecht. De eerste minuten na mijn val kon ik niets uitbrengen, mijn ribben deden echt vreselijk veel pijn. Toen de pijn weggezakt was, sloeg meteen de angst toe: ‘Wat als de baby een dreun heeft gekregen?’ Gelukkig stelde hij me snel gerust door druk te gaan trappelen. Ik wist nu dat alles goed was met de kleine maar alleen het idee al dat het mis had kunnen gaan als ik niet op mijn zij maar op mijn buik terecht zou zijn gekomen… Het huilen van pijn en angst sloeg om in tranen van geluk. Vanaf nu zal ik geen sprintjes meer trekken op mijn sloffen. Voorlopig maar even rustig aan doen en herstellen van die pijnlijke blauwe ribben!