“Ah wat een lief meisje, zo schattig die krulletjes, hoe heet ze? HIJ heet Jip en is 2 jaar mevrouw!”, zeg ik voor de zoveelste keer tegen iemand die op basis van haarlengte mijn stoere kleine vent aanspreekt als een meisje!

En toch draagt Jip hele coole jongenskleding. De sneakertjes en de stoere kleding maken hem toch écht wel jongensachtig. Maar ergens blijven, wat ik hem ook aantrek, die krullen en dat iets langere haar er voor zorgen dat onbekenden hem als meisje zien. We hebben wel eens overwogen om zijn haartjes af te knippen maar we kwamen steeds weer op hetzelfde uit: als we dat doen dan doen we dat alleen voor de mensen die in Jip een meisje zien. Die enkel op basis van zijn haartjes uitgaan dat Jip een meisje is. Wij wisten al vrij vroeg dat we een jongetje zouden krijgen maar mocht Jip toch zonder pielemans ter wereld komen, dan zouden we deze naam ook geven aan ons kindje. Want Jip is ook super stoer voor een meisje.

13043616_1152936391406614_1483155654998588138_n

Eigenlijk vind ik het ook helemaal niet zo erg dat ze Jip nu voor een meisje aanzien. Als hij een kort koppie had gehad, al een stoere kleuter was en hij werd nog steeds zachtjes in zijn wangetjes geknepen vergezeld van een “ah wat een schatje, hoe oud is ze? “, dan had ik er waarschijnlijk iets meer moeite mee gehad.

Het is allemaal best bijzonder: je wordt mama van een jongen of meisje en dat bepaald eigenlijk alles: het gedrag, het denken, manier van spelen, keuzes die gemaakt worden, de emoties en de band die je met je kindje zal gaan ontwikkelen. Maar ouders dragen ook een hoop bij aan genderoordelen en vooroordelen en met name moeders geven hun stereotypen vaak door aan hun kinderen. Zo dragen meisjes vaak jurkjes en zijn gek op roze, spelen meisjes minder ruw dan jongens en worden meisjes over het algemeen vaker op druk en ondernemend gedrag aangesproken dan jongetjes. Soms bewust, maar vaak ook onbewust worden onze kinderen bepaalde rolmodellen voorgeschoteld. Hierdoor wordt niet altijd gekeken waar de behoeften van een kind liggen.

Uit onderzoek is gebleken dat dit zowel een kwestie is van aanleg als van opvoeding. Dus we kunnen kinderen op jonge leeftijd ook zelf laten kiezen wat ze leuk vinden om te doen en te laten dragen wat zij zelf aan willen. Dit heet genderneutraal opvoeden; dit houdt in dat kinderen niet als ‘jongen’ of als ‘meisje’ benaderd worden, maar als persoon. Kinderen worden niet in een hokje geplaatst. Genderneutraal of sekseneutraal opvoeden betekent niet dat van ‘jongens’ ‘meisjes’ gemaakt worden of andersom. Het gaat om menselijke gelijkwaardigheid.

13235594_1171447446222175_8112548986959580021_o (2)

Bloem is dol op de haartjes van Jip; kappertje spelen!

 

Sinds ik mama ben van zowel een meisje als een jongen merk ik heel duidelijk de genderverschillen in gedrag, spelen en emoties. Ik benader mijn kinderen beide op dezelfde wijze en toon bij beide kinderen op dezelfde manier emotie en genegenheid. Ook laat ik ze op deze leeftijd de wereld van speelgoed ontdekken zoals als zij dat willen. Wil Bloem voor sinterklaas een drone of een op afstand bestuurbare auto dan is dat natuurlijk prima! Jip wordt nu al aangetrokken door het poppenhuis en de grote mand met barbies en ik kan mij dat voorstellen, het ziet er allemaal zo gezellig en uitdagend uit, ik zou niet weten waarom ik hem daar nu óf in de peuterfase in af zou moeten remmen. Wel kleed ik mijn kinderen volgens het stereotype. Bloem is ook echt een meisje en wil een meisje zijn maar Jip is natuurlijk nog te jong om aan te geven of hij zich ook echt een jongen voelt. Ik vind hem een jongen in zijn gedrag, emotie en uiterlijke kenmerken maar Jip moet dat op latere leeftijd zelf ook voelen. Soms vraag ik mij wel af hoe ik zou reageren als één van mijn kinderen later tegen mij zou zeggen dat hij of zij zich niet thuis voelt in het eigen lichaam. Als blijkt dat één van mijn kinderen ‘in het verkeerde lichaam is geboren’. Ik kan mij er werkelijk geen voorstelling van maken, ik denk dat ik ook echt flink moet slikken want juist het hebben van een typische dochter en een typische zoon vind ik zo fantastisch. Maar wel weet ik dat het geluk van mijn kinderen bovenaan staat en ik wil absoluut dat zij zich gelukkig voelen in het lichaam waarin zij zitten, ze zijn voor mij als moeder in eerste plaats een mens en niet het geslacht!

Lees hier het mooie en openhartige verhaal van Maaike. Haar moeder Sharon vertelt hoe het is om een kindje te hebben dat in het verkeerde lichaam werd geboren en zij neemt ons mee op reis tijdens de gesprekken in het VUmc. 

Ik ben benieuwd naar hoe jij hiermee om zou gaan, wat zou jij doen als blijkt dat je kindje echt niet gelukkig is met het lichaam waarin het is geboren?